Του Β. Π. Καραγιάννη
Ξεκίνησα το συλλογικό μου είναι ως οπαδός
του πάοκ και έφτασα στο ανώτατο αξίωμα του οπαδού κομμάτων. Τώρα όμως διατελώ εν επιγνώσει τέως Πάοκ και εν
απογνώσει παρατηρητής των πολιτικών αθυρμάτων. Μη έχοντας τι άλλο να εμπιστευτώ
τις μέρες του πολιτικά τραγικού και γελοίου
που βιώνουμε, στον καιρό του ποδοσφαιρικού μεγαλείου του πάοκ
επέστρεψα. Είπα, δηλαδή να... Δευτέρα 24/9 ανάμνηση του εν Κυθήροις θαύματος
και Θέκλης πρωτ. βρέθηκα στο γήπεδο της
Σιάτιστας όπου οι αρχαίοι ποδοσφαιροάνθρωποι των ομάδων Πάοκ και Σιατίστης έδιναν ματς
φιλικό μεταξύ τους. Θα τιμούσε περιπλέον με πλακέτα –είπαμε
αν θες να «δουλέψεις» κάποιον επίσημο
δώσε του μια πλακέτα, πόσο στοιχίζει άλλωστε 10 έως 20 ευρώ) ο Δήμος ΑνωΚατω
Βοίου τον κ. Γεώργιο Κούδα, έτσι χωρίς
αποχρώντα λόγο.
Απόγευμα γλυκύτατον, πέρασα κι από την λίαν ωραία Βιβλιοθήκη
της πόλης, όλο ψηφιοποιημένο το παλιό υλικό της, ψάχνοντας έργα του παλιού λογίου
Δημήτρη Αργυριάδη (μετέφρασε και την «Αυρηλιανή Παρθένο» του Σίλλερ). Οι ομάδες
βαριεστημένες και καταφανώς ηλικιωμένες (βετεράνοι και παλαίμαχοι άλλωστε) και από τα
αστέρια του πάοκ του καιρού μου αναγνώρισα
μόνον τον κ. Τερζανίδη και τον κ. Κ. Αποστολίδη - αυτός στον πάγκο ως αρχηγός της αποστολής. Διαιτητής του
αγώνος ήταν μια ωραία νέα δεσποινοκυρία, είπαν πως είναι δημοτική αστυνόμος ίσως τους φόβιζε όχι
μόνον με τα σφυρίγματα αλλά και με κλήσεις! Κάτι παιδάρια σιατιστινά αλλά υπέρ
του πάοκ με τεράστιες σημαίες τις οποίες κυμάτιζαν έδιναν κάποιο τόνο,
σκαρφαλωμένα σ’ ένα βραχώδες μικρό λόφο. Τα θαύμαζα για τον φανατισμό τους
τώρα, αργότερα βλέπουμε. Η τοπική ομάδα έχασε με πολλά τέρματα σε βάρος της,
αλλά εγώ ανιούσα θανάσιμα. Ηταν και που
το «ίνδαλμά» μου, (ποιά ινδάλματα πλέον,
τα ράκη αυτών θέλω να πω, ότι ο χρόνος
έκανε τις σημαίες τους κουρέλια) λόγω ...ανειλημμένων υποχρεώσεων, που λεν και οι απόντες συνήθως πολιτικοί,
δεν αφίχθη...όπως άλλωστε και αναμένετο. Στο ημίχρονο εδόθη η πλακέτα υπό τίνος
θηλυκού μέλους του Δ.Σ. του Βόιου Δήμου, στον κ. Απστλδ., τον οποίο ακόμα
θυμάμαι σημειώνοντα γκολ σ’ εκείνο το ιστορικό 4-0 στο Καραϊσκάκη κατά του μισητού
μου (πάντα) Ολυμπιακού. Τέλος πάντων. Α ναι, είδα και τον κ. Μιχάλη Μπέλλη.
Εφυγα κάπως
άκεφος.
Θυμίζω, για να
φτιαχτώ ορισμένως, ένα ποδοσφαιρικό Κουδικόν (όχι κουρδικόν) θραύσμα από μία γραπτή
ενθύμηση της πόλεως Θεσσαλονίκης από «έναν» εκ της δυτικής Πύλης εισερχόμενον
σ’ αυτήν.
...
«...Η
αγίας Σοφίας ευθεία κάθετη και στη διάβαση της Εγνατίας όπου μηχανουργεί ο
σταθμός του μετρό κάποτε και το κατάστημα πώλησης λαχείων και κατάθεσης δελτίων
ΠΡΟ-ΠΟ του Μεγαλέξανδρου της ποδοσφαιρικής Θεσσαλονίκης. Ελατρεύετο από τους πιστούς ως ναός εντός πόλεως του Πάοκ - θρησκεία που
επιχωρίαζε στης Τούμπας τα πολιτικά πάθη και στης
λαχαναγοράς τα ληγμένα καφάσια της- κι είδα τους σαλεμένους της κερκίδας -θύρας
4 μετά από νικηφόρο αγώνα, ομάδι να φιλούν τα
τζάμια, ότι ο επίγειος θεός τους, τους
τρέλανε με τα κόλπα του, σέντρες, ντρίπλες μαγικές κι ονειρεμένες, στο γήπεδο και σκοράριζε λίαν καλλιτεχνικά στα τέρματα της ψυχής τους
τελικά, και τα ξέσχιζε, κι όχι απλά
τα αντίπαλα δίχτυα που με τη σάρισά του ούτως ή άλλως διαπερνούσε. Εκεί ακριβώς
συναντήθηκες, μόνος εσύ, με εκείνους τους πολλούς που μόλις έληξε η συνέλευση
διαμαρτυρίας στη Νομική κατά της χούντας
αποφασισμένοι και κάπως διακριτικά εντούτοις πήραν την Εγνατία κι από το
πεζοδρόμιό της φώναζαν: "Δημοκρατία-Ελευθερία" κι έμεινες κάπως
αποσβολωμένος με τις "Μαρτυρίες Β' " του Γ. Ρίτσου στην ανώριμη τσέπη
σου. Εκτοτε τίποτε δεν θα ήταν όπως πριν. Πήγαν περίπατο τα γήπεδα και η μνήμη
τους έλαβε το πρόθεμα ...τέως.»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου