Tο Μνημόνιο φταίει για το χάλι; Ε, λοιπόν, όχι….

Οι Έλληνες, σχηματικά συνεχίζουν να χωρίζονται σε «φιλομνημονιακούς», έστω και για λόγους ανάγκης, και σε «αντιμνημονιακούς». Τα κόμματα της αντιπολίτευσης προκρίνουν ως εναλλακτική λύση στην κατάρρευση της οικονομίας μας την κατάργηση του Μνημονίου ως δήθεν λύση για το μείζον οικονομικό μας πρόβλημα.
Ο ΣΥΡΙΖΑ συνεχίζει να ισχυρίζεται πως, όταν έλθει στην εξουσία θα καταργήσει με ένα νόμο ενός άρθρου το Μνημόνιο, κλείνοντας έμμεσα το μάτι σε εκείνους, που πιστεύουν ότι θα καταργηθούν οι φόροι, που έχουν επιβληθεί, και θα αποκατασταθούν με μαγικό τρόπο μισθοί και συντάξεις.

Η κυβέρνηση του Αντώνη Σαμαρά, αδύναμη καθώς είναι, συνεχίζει να υποκύπτει στις απαιτήσεις της τρόϊκας διότι ακόμα αρνείται να προχωρήσει, μάλλον από αδυναμία, στις
απαραίτητες μεταρρυθμίσεις, που έχει ανάγκη το Δημόσιο (η πηγή όλων των δεινών). Ακόμα κι ο Φώτης Κουβέλης, που στηρίζει την κυβέρνηση, επιχειρεί να θέσει «κόκκινες γραμμές» έναντι του Μνημονίου, θέλοντας να δείξει ότι υπάρχει κι η «αποφασιστική στάση» μολονότι, όπως κατέδειξε η υποχώρησή του στο θέμα της είσπραξης των τελών στα ακίνητα μέσω των λογαριασμών της ΔΕΗ, η μόνη λύση για τη χώρα είναι ένας ρεαλιστικός συμβιβασμός.
Όμως, με τον τρόπο αυτό εμπεδώνεται σε μεγάλο μέρος της κοινωνίας η εσφαλμένη εντύπωση ότι το κακό, που κατατρώγει την οικονομία και την κοινωνία, είναι το Μνημόνιο. Εξαιτίας αυτού μειώθηκαν οι μισθοί στο Δημόσιο, οι συντάξεις, οι μισθοί στον ιδιωτικό τομέα και αυξήθηκαν η ανεργία κι η φτώχεια. Αποτέλεσμα: ουκ ολίγοι συμπατριώτες μας πιστεύουν ότι, αν απαλλαγούμε από το Μνημόνιο, η χώρα θα σωθεί, το βιοτικό επίπεδο θα αποκατασταθεί κι αργά η γρήγορα (μάλλον γρήγορα), θα επανέλθουμε στον προηγούμενο τρόπο ζωής, που είχαμε συνηθίσει, επί δεκαετίες, μετά τη Μεταπολίτευση και την ένταξή μας στην ΕΟΚ το 1981.
Ελάχιστοι έχουν καταλάβει ότι το πρόβλημα δεν είναι το Μνημόνιο. Χρεοκόπησε το δημόσιο και συμπαρέσυρε τον, κατά βάση, κρατικοδίαιτο ιδιωτικό τομέα. Στην Ελλάδα σήμερα δεν υπάρχουν χρήματα, παρά τα όσα λένε με διαφόρους τρόπους οι πολιτικοί αρχηγοί. Και δεν υπάρχουν χρήματα όχι μόνον γιατί κάποιοι επιτήδειοι κι απατεώνες τα έβγαλαν στο εξωτερικό, όσο κυρίως διότι εδώ και χρόνια η Ελλάδα ζούσε με δανεικά και κοινοτικές επιδοτήσεις.
Και τώρα που οι πηγές του ψεύτικου πλουτισμού στερεύουν, αναδεικνύεται η τρομακτική αλήθεια, που έπρεπε εδώ και χρόνια να είχαμε αντιληφθεί. Η Ελλάδα δεν διαθέτει χρήματα διότι εγκατέλειψε την παραγωγή, διότι κατέρρευσε η ανταγωνιστικότητά της και σήμερα δεν διαθέτει πλούτο, παρά τα αντιθέτως θρυλούμενα.
Δεν είναι τυχαίο ότι, μόλις την περασμένη εβδομάδα, τα στοιχεία των Διεθνών Οργανισμών κατέδειξαν ότι η Ελλάδα είναι προτελευταία παγκοσμίως, σε ανταγωνιστικότητα -πάνω μόνον από την πετρελαιοπαραγωγό Βενεζουέλα του μακαρίτη Ούγκο Τσάβες, του μεγάλου λαϊκιστή ηγέτη.
Η αποτυχία των φιλομνημονιακών κομμάτων είναι ότι δεν κατόρθωσαν να πείσουν κανέναν και, κυρίως, την ίδια την κομματική τους βάση για την ακαταμάχητη αλήθεια αυτού του επιχειρήματος. Κι απέτυχαν, γιατί δεν μπορούσαν να καταδείξουν σε αυτούς, που επί δεκαετίες τους ψήφιζαν, ότι τους έλεγαν ψέματα. Κι ότι λεφτά όχι μόνον δεν υπήρχαν αλλά ήταν δανεικά που στέρεψαν. Με αποτέλεσμα ο κόσμος να μην πείθεται για την αναγκαιότητα πολλών εκ των μεταρρυθμίσεων, τις οποίες συνιστά το Μνημόνιο και που οι κυβερνήσεις Παπανδρέου και Παπαδήμου πεισματικά αρνήθηκαν να προωθήσουν -φοβούμενες να κοντραριστούν με την κομματική τους βάση που, ούτως η άλλως, τους εγκατέλειψε στις εκλογές της 6^ης Μαίου.
Γι αυτό, όσο κι αν δεν το καταλαβαίνουν οι πολίτες, το Μνημόνιο είναι μέρος της θεραπείας. Μπορεί το φάρμακο να μην είναι το καλύτερο δυνατόν, μπορεί η δοσολογία να μην είναι η κατάλληλη. Αλλά ακόμα κι αν καταργηθεί, ο καρκίνος υπάρχει. Κι όσο δεν προκρίνεται μια αποφασιστική θεραπεία, δεν πρόκειται να πάψει να κατατρώγει την ελληνική οικονομία και κοινωνία.
Γ.Λοβέρδος-aixmi.gr