Ο ουρανός έπεφτε βαρύς σκεπάζοντας την Κοζάνη με μια αντάρα που θόλωνε την πόλη και σου έκοβε κάθε όρεξη εξόδου από το σπίτι. Μουρμούρισα κάτι που δεν γράφεται και στάθηκα για λίγο κοιτώντας μουδιασμένα απ’ την μπαλκονόπορτα κάποιους ελάχιστους βιαστικούς να χάνονται κάτω απ’ τις ομπρέλες τους στον άδειο δρόμο.
25η Μάρτη και ο χειμώνας έχει γαντζωθεί από τις ημερομηνίες, αφήνοντας την Άνοιξη σε χρόνο μέλλοντα να ψάχνει τις ευκαιρίες της, παλεύοντας άλλοτε με τα βαρομετρικά και άλλοτε με τις διαθέσεις μας.
Μην μπορώντας μετά απ’ αυτό να ξεφύγω από τον αποκλεισμό μου, κατέφυγα στη μόνη διαφυγή που δεν μπορεί κανένα καιρικό φαινόμενο να με εμποδίσει. Είχα ξεκινήσει πριν μέρες να διαβάζω ΤΟ ΔΟΓΜΑ ΤΟΥ ΣΟΚ της ΝΑΟΜΙ ΚΛΕΙΝ (μια πρόταση του φίλου μου του Τάκη) που λόγω του όγκου της πληροφόρησής του, αλλά και των δικών μου δυσκολιών το άφησα στην άκρη. Σήμερα όλα συνέκλιναν να αποδράσω μέσα από τις σελίδες του, αφήνοντας τη βροχή να γκρινιάζει στις στέγες και στους έρημους δρόμους.
Έτσι μ’ ένα φλιτζάνι σκέτο Ελληνικό και μια απίστευτη όρεξη για διάβασμα κάθισα στο γραφείο μου. Πρέπει να είχε περάσει κάποια ώρα και είχα χαθεί στις συγκλονιστικές αφηγήσεις όταν κάτι σαν ΙΑΧΗ με πέταξε έξω…
Στρατιωτικά συνθήματα από στρατιωτικό άγημα που ξεκινούσε την εορταστική παρέλαση από το ύψος του σπιτιού μου στην Π. Μελά, συντονισμένα σε μια φωνή και συγχρονισμένα σε ένα βηματισμό που τάραζε το έδαφος, μ’ έκαναν να νοιώσω μια ανατριχίλα και να γυρίσω χρόνια πίσω…
Τρίπολη, ίδιος καιρός που τον βάραινε ακόμα περισσότερο η χούντα των συνταγματαρχών μ’ έφερνε νεοσύλλεκτο-εξ αναβολής λόγω σπουδών-λίγες μέρες πριν την επέτειο του ΟΧΙ στις 28 Οκτώβρη(πόσο μου είχε στοιχίσει αυτή η γενική της Δημοτικής)να συμμετέχω σε μια Διμοιρία εν όψει της εορταστικής παρέλασης.
Ο Λοχίας που είχε αναλάβει την εκπαίδευσή μας(!!!) προσπαθούσε εξαντλώντας την στρατιωτική «ισχύ» του βαθμού του, να μας εμπεδώσει το πνεύμα του μιλιταρισμού. Συνθήματα που είχαν να κάνουν από τους μηρούς κάποιας Μαρίας, μέχρι το αλυτρωτικό άσμα της Βορειοηπειρώτικης αδελφής, μέσα από ατέλειωτες ημιαναπαύσεις και «βάδειν» που ξεκινούσαν μ’ ΕΕΕΝΑ στ’ ΑΡΙΣΤΕΡΟ(το μόνο προβάδισμα του αριστερού επί Δικτατορίας)ανεβάζανε το Πατριωτικό μας φρόνημα(!!!).
Στην παρέλαση για μια ακόμα φορά ο καιρός έδειξε-όπως και τώρα- πως δεν συμφωνούσε μ’ όλα αυτά. Η εμφάνισή μας έγινε υπό βροχή- όπως και τώρα- με ελάχιστους που ήθελαν να δηλώσουν την πίστη τους ή την υποταγή τους στο καθεστώς. Η Εθνική ανάταση βέβαια ολοκληρώθηκε με δεξίωση των αξιωματικών και των αξιωματούχων ως είθισται και των φαντάρων με φτερούγες και κώλους από κοτόπουλα στο εστιατόριο της μονάδας, αλλά με τα μεγάφωνα να μας διεγείρουν τον Εθνικό ενθουσιασμό με Δημώδη άσματα ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΤΩΡΑ!!! Όπως και τότε, έτσι και τώρα, ξεπερνώντας την ανάγνωση της Ιστορίας που διδάσκει, χανόμαστε στην κοινοτυπία που μας επαναλαμβάνει νομίζοντας ότι οι πανηγυρικοί και οι πανηγυρισμοί των Εθνικών εορτών υπάρχουν για την επίδειξη ενός εφήμερου πατριωτισμού. Όπως τότε, έτσι και τώρα, το χρέος απέναντι στους προγόνους θα διαρκεί όσο το φωτίζει η δοξολογία των επισήμων, με καλογυαλισμένες εικόνες και Υπερεθνικές δηλώσεις. Όπως τότε, έτσι και τώρα, με νταούλια και ζουρνάδες θα επιβραβεύεται η πατριωτική λεβεντιά μας, βγαλμένη μέσα από τις «γιορτές της πολεμικής αρετής» σαν κατάλοιπο.
25η Μάρτη… Διπλή γιορτή για ένα Έθνος και ένα Θρησκευόμενο Λαό που έχει στη σκέψη του και στη ψυχή του τα λόγια του Ρήγα «Στην πίστιν του ο καθένας ελεύθερος να ζη».
Ελεύθερος βέβαια όσο του το επιτρέπουν τα 320δις που τον χρέωσαν και το έλλειμμα του 16% που τον έκαναν επαίτη και εις πείσμα του επιβραβεύουν με αξιώματα κάποιους απ’ τους συντελεστές του. Ναι με αυτό το κλίμα ο εορτασμός της Εθνικής Παλιγγενεσίας επιχειρείται να πάρει νόημα μοιράζοντας δωρεάν πλαστικές σημαιούλες και ταρατατζούμ. Με αυτήν, την κατά συνθήκη Εθνική υπέρβαση, αντικαθιστώντας τα κάγκελα και βάζοντας σκοινιά, θεώρησαν ότι έσπασαν τους φράχτες της απομόνωσης του Λαού. Δεν κατάλαβαν όμως πως με τέτοια τρικ, απλά φουσκώνεις την αφέλεια σε πρόσκαιρους και εφήμερους λεονταρισμούς, που αφήνουν αδιάφορη την κοινωνία.
Αυτή η κοινωνία, που βρίσκεται μετέωρη ανάμεσα στη χρεοκοπία και στην επιβίωσή της υπό όρους, έχει χορτάσει από υμνολόγια. Αυτή η Δημοκρατία δεν έχει λόγους να εξαντλείται σε Εθνικούς υπερθεματισμούς. Αυτός ο Λαός δεν αντέχει άλλα εμβατήρια. Άλλωστε χρόνια τώρα «Το εμβατήριο που του ‘μαθαν να λέει-είναι μονότονο και του ‘ρχεται να κλαίει» όπως μας λέει ο αξέχαστος Λοΐζος με τη φωνή του Βασίλη Παπακωνσταντίνου.
Κάποτε πρέπει να καταλάβουμε ότι η Εθνική μας περηφάνια δεν είναι θέμα εορτασμού που διαρκεί κάποια λεπτά της ώρας, αλλά αυταπάρνησης, που όπως έλεγε και ο ΑΡΗΣ «Ποιός λοιπόν μπορεί να ενδιαφερθεί καλύτερα για την Πατρίδα του; Αυτοί που ξεπορτίζουν τα κεφάλαιά τους από τη Χώρα μας, ή εμείς που παραμένουμε με τα πεζούλια μας εδώ;».
Μαγκλάρας Βασίλης magklarasvas@yahoo.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου